Ik wil hier graag iets schrijven over mijn benadering van baby- en peuterslaap, zodat je weet waar we aan gaan werken en zodat we zeker weten dat dit geschikt is voor jou en je gezin. 

Slapen is de gewoonste zaak van de wereld. Toen we in de baarmoeder zaten, vielen we ook heel natuurlijk in slaap en werden we weer wakker. 

Maar als het gaat om babyslaap, zijn we ver verwijderd geraakt van deze natuurlijkheid. Als cultuur lijken we te zijn vergeten hoe baby's/peuters en kinderen van nature eigenlijk slapen en zijn bedoeld om te slapen. Deze informatie wordt niet langer via de voorouderlijke lijn doorgegeven en omdat we het moeilijk vinden om onszelf en onze intuïtie te vertrouwen, wenden we ons tot sociale media en experts voor advies. 

Door onze culturele conditionering van de afgelopen eeuw lijken we nu te geloven dat baby's moeten worden getraind om te slapen (de hele nacht door), of dat we ze moeten laten huilen totdat ze in slaap vallen, alleen en uit zichzelf, zodat ze leren hoe je jezelf kunt kalmeren. We zijn gaan geloven dat sommige slaapassociaties slecht zijn en dat baby's er niet te afhankelijk van moeten zijn.

Het is fijn dat er steeds meer onderzoek gedaan wordt, waaruit bijvoorbeeld blijkt dat baby's het beste kunnen worden gewiegd en gekalmeerd in iemands armen als ze huilen. En aan de andere kant zou ik willen dat een onderzoek niet nodig zou zijn en dat we dat allemaal zouden weten, want dat weten we. Diep van binnen weten we het. 

Ik geloof dat er een manier is om de biologische behoefte van een baby aan verbinding en hechting te respecteren en tegelijkertijd voor onze eigen rust en welzijn te zorgen. Het hoeft echt niet of/of te zijn. 

 

Voordat ik moeder werd, zag mijn levenstraject er heel anders uit. Opgegroeid met jongere broers en zussen dacht ik dat het normaal en goed was om een baby zichzelf in slaap te laten huilen. Toen ik ouder werd, adviseerde ik mijn vrienden die baby's kregen om niet altijd zo snel te reageren op hun huilende baby. Ik ben zo blij dat ze niet hebben geluisterd!
Ik dacht dat het de baby te afhankelijk zou maken en baby's moeten leren zelfstandig te zijn, toch? Ik wist niet waar die ideeën vandaan kwamen, laat staan dat ik geïnteresseerd was om ze te onderzoeken. Ik zie nu helder in dat het mijn onbewuste conditionering was die me zo rechtvaardig maakte.

Dit veranderde allemaal toen ik moeder werd. Het hebben van een eigen kind, zet dingen in een ander daglicht. De liefde voor mijn kind zorgde ervoor dat ik er voor haar wilde zijn, in alles. Toen mijn dochter werd geboren, was er niets minder dan een wonder gebeurd en nu lag dit dierbare kindje in mijn armen. Ik wist dat dit kindje gerespecteerd moest worden en dat dit mijn belangrijkste taak was. Ik wist dat ik me als ouder goed zou voelen wanneer ik naar mijn eigen intuïtie zou luisteren, meer dan naar de talloze stemmen van anderen. En het was moeilijk en overweldigend, en ik vond het vooral een hele uitdaging om hiermee tegen de stroom in te gaan, omdat ik de behoefte voelde mezelf keer op keer uit te leggen. 

 

Ik voelde me gesterkt door berichten van andere moeders die soortgelijke ervaringen deelden. Hoewel ik moe was, zou ik mijn baby nooit alleen laten huilen. Mijn band met haar is het belangrijkste in mijn leven. 
 

Dit is de basis van mijn werk: ik wil ouders helpen om met slaapuitdagingen om te gaan, en liefdevolle veranderingen door te voeren, terwijl we naar de situatie als geheel kijken en de biologisch normale en noodzakelijke hechtingsbehoeften van het kindje op de voorgrond plaatsen.